|
Getting your Trinity Audio player ready...
|
Abstract:
De Bijbel is het geïnspireerde Woord van God, gegeven aan ons zodat we Hem kunnen leren kennen. Hoewel er verschillende christelijke perspectieven zijn over de oorsprong van het Nieuwe Testament, wordt al snel duidelijk dat het niet eenvoudig te stellen is dat het voortkomt uit de algemene christelijke kerk. De boeken van het Nieuwe Testament zijn gegeven door de apostelen, die het fundament vormen van de christelijke kerk. Wanneer we spreken in termen van tradities, dan is alles wat zij gegeven hebben de Apostolische Traditie. De canon van het Nieuwe Testament, de verzameling boeken die de apostelen hebben achtergelaten, is later formeel erkend door de kerk. Het erkennen van het Nieuwe Testament als canon door de kerk is een Kerkelijke Traditie. De algemene Kerkelijke Traditie is echter niet gelijk aan de Apostolische Traditie. De Apostolische Traditie is het fundament van het christelijk geloof en de kerk, en is altijd correct, terwijl de Kerkelijke Traditie de Apostolische Traditie dient te volgen en daarin fouten kan maken.
Note: Dit is een reactie artikel op de aantijgingen vanuit Orthodoxe en Katholieke kerk tegen de Sola Scriptura positie.
Inleiding
Het orthodoxe en katholieke geloof stelt dat het Nieuwe Testament voortkomt uit de algemene kerk en zodoende een onderdeel is van de gehele christelijke traditie. Dit impliceert dat het Nieuwe Testament slechts een deel is van de bredere christelijke traditie, samen met andere buiten-bijbelse overtuigingen die net zo autoritair zijn als de Bijbel. Echter, wanneer we naar het volledige verhaal kijken, blijkt het niet zo eenvoudig te zijn om deze bewering te maken. De reden hiervoor ligt bij de apostelen zelf. De apostelen vormen namelijk het fundament van de christelijke kerk en het geloof, zoals de Bijbel dat leert.
In Efeziërs 2:19-20 staat geschreven:
“Dus nu bent u geen vreemdelingen of gasten meer, maar burgers, net als alle heiligen, en huisgenoten van God, gebouwd op het fundament van de apostelen en profeten, met Christus Jezus zelf als de hoeksteen.”
Jezus, die Zelf de hoeksteen is, heeft de twaalf apostelen als fundament gelegd waarop Hij Zijn kerk bouwt. De apostelen en het getuigenis dat zij hebben achtergelaten, bepalen voor alle christenen na hen op welk fundament zij mogen voortbouwen. Omdat zij het fundament vormen, is het niet toegestaan ergens anders op voort te bouwen. Het is daarom cruciaal te beseffen dat de apostelen uniek zijn. Er zal geen nieuw fundament worden gelegd naast dat van de apostelen en hun getuigenis.
Wat de oorsprong van het Nieuwe Testament of de tradities ook moge zijn, één ding staat vast: de apostelen, door Jezus zelf aangesteld, vormen het fundament en zijn daarmee de grondleggers van datgene wat wij definiëren als christelijk geloof.
De Kern en Diepgang
Nu dit duidelijk is, is de vraag wat hebben de apostelen precies achtergelaten? We weten zeker dat Het Nieuwe Testament door de apostelen en onder gezag van de apostelen is geschreven.
Irenaeus van Lyon schrijft in Against Heresies (Boek III, Hoofdstuk 1, Vers 1):
“Wij hebben het plan van onze verlossing van niemand anders geleerd dan van degenen door wie het Evangelie tot ons is gekomen: de apostelen. Wat zij ooit openbaar hebben verkondigd, hebben zij in een later stadium, door de wil van God, aan ons overgeleverd in de vorm van de Schrift, om het fundament en de pijler van ons geloof te zijn.”
Note: Zie ook “F. F. Bruce, The New Testament Documents: Are They Reliable? CHII The New Testament Documents: Their Date and Attestation.
Alles wat de apostelen hebben gedaan en achtergelaten, wordt de Apostolische Traditie genoemd. Zoals eerder vermeld, weten we zeker dat de apostelen het Nieuwe Testament hebben achtergelaten. Maar hebben ze ook ander fundament buiten het Nieuwe Testament achtergelaten? Er is geen citaat of bewijs van een expliciete praktijk van de apostelen buiten de Bijbel. Daarom is de Bijbel uniek, omdat het enkel de getuigenis van de apostelen bevat.
Één ding wat we zodoende niet kunnen stellen is dat Het Nieuwe Testament, de inhoud daarvan, afkomt van de algemene kerk. Daar biedt de kerkgeschiedenis en het werk van academici feitelijk geen ruimte voor, aangezien zij unaniem stellen dat het enkel door de apostelen afkomstig is.
De rol van de Algemene Kerk door de Eeuwen heen
Toen de apostelen Het Nieuwe Testament overleverden, deden ze dat niet collectief, maar eerder afzonderlijk van elkaar. Alle apostelen waren geïnspireerd door dezelfde Geest, die hen leidde bij het schrijven van de evangeliën en de brieven. In de eerste en tweede eeuw was het algemeen bekend dat het merendeel van het huidige Nieuwe Testament al werd erkend als afkomstig van de apostelen. Deze documenten, die vanaf het begin zekerheid boden, worden de homologoumena genoemd. Deze lijst van boeken, die ook wel de homologoumena canon wordt genoemd, stond vanaf het begin van universeel vast dat het van de apostelen is. Er waren echter enkele brieven, geschreven door de apostelen, die niet vanaf het begin universeel erkend werden en die slechts in bepaalde kringen bekend waren. Deze worden de antilegomena genoemd. Dit zijn de brieven van Hebreeën, Jakobus, 2 Petrus, 2 en 3 Johannes, Judas en Openbaring. Nadat de kerk niet langer werd vervolgd door Rome, kregen de christenen de kans en ruimte om voor het eerst formeel bijeen te komen om deze belangrijke kwesties te bespreken. De brieven van Jakobus, 2 Petrus, 2 en 3 Johannes en Judas werden snel aan de canon toegevoegd.
Eusebius, Ecclesiastical History 3.25.3-4
“Onder de betwiste geschriften, die echter door velen worden erkend, bevinden zich de zogenaamde brief van Jakobus en die van Judas, evenals de tweede brief van Petrus en de geschriften die de tweede en derde brief van Johannes worden genoemd, of ze nu toebehoren aan de evangelist of aan een andere persoon met dezelfde naam. Tot de verworpen geschriften moet worden gerekend… de Apocalyps van Petrus.”
Kort daarna pleitte Athanasius voor de brieven van Hebreeën en Openbaring bij Jerome. Jerome kreeg de belangrijke taak om de samengestelde canon in het Oud-Latijn te vertalen. Zo werden de 27 boeken van de apostelen snel tot de canon van Het Nieuwe Testament gevormd. Hoewel de inhoud van Het Nieuwe Testament de Apostolische Traditie weerspiegelt, zoals hierboven uiteengezet, is het bij elkaar brengen en het erkennen van de canon een Kerkelijke Traditie. De kerk leert niets nieuws, maar erkent datgene wat altijd al door de apostelen is gegeven. De kerk legt geen nieuw fundament, maar erkent het fundament en bouwt daarop voort.
Titel van de Schilderij: Paulus Schrijf zijn Brieven, door Valentin de Boulogne, jaar 1591–1632
Conclusie
De apostelen, door Jezus zelf aangesteld, vormen het onveranderlijke fundament van het christelijk geloof en de kerk. Het Nieuwe Testament, geschreven door of onder het gezag van deze apostelen, is de unieke getuigenis van hun boodschap. Dit noemen wij de Apostolische Traditie. Hoewel de canon vorming van de boeken een proces was dat door de kerk werd voltooid, is het duidelijk dat de inhoud daarvan geen kerkelijke traditie is, maar apostolisch. De kerk heeft geen nieuw fundament gelegd, maar heeft enkel erkend en voortgebouwd op wat door de apostelen is overgeleverd. Zodoende om antwoord te geven op de vraag wie Het Nieuwe Testament gegeven heeft: De apostelen hebben het gegeven. De kerk heeft het erkend en ontvangen. Dit benadrukt dat de Bijbel het enige onbetwiste document is waarin de apostolische traditie is vastgelegd.
